Capetown

Na donderdag te zwemmen met Afrikaanse pinguïns @ Boulders Beach (fantastisch!) en vrijdag bezoek aan Waterfront Kaapstad (super!) kreeg ik voor zaterdag een VETO op het voorstel voor lunch op een van de wijnfarms in Stellenbosch. ☹️ Nu wil Victor toch al een tijdje naar huis én we vonden een mooi alternatief (bike & wine) dus mountainbiken i.p.v. winetasting. 

Goed, de discussie begon al bij uitgifte fietshelmpjes. "Dat heb ik niet nodig, ik hou gewoon mijn petje op". Niet lang daarna, "we doen de rode route, blauw is easy, dat te makkelijk". (Stel je voor: we zitten op serieuze mountainbikes, met serieuze helmpjes en serieuze routes), niets was daar easy.Hoogteverschil rode route 350 meter. Dat is nog best een klim. 

Dan verdwalen, uiteraard. Dat hoort er gewoon bij. We vinden de route terug, maar niet nadat ik op een steil stuk, van mijn fiets val. Niet hard hoor, maar toch. Victor staat me grijnzend aan te kijken, vraagt of het gaat en meldt, heel droog, je gebruikte de verkeerde rem.

Op route #2, Porcupine, valt Emma ook. Toch vind Victor dat we sneller moeten en kunnen, we hadden hem moeten zien. Superman door de bochten. Hij vliegt vooruit, wij volgen, iets langzamer. Ik zeg nog, "als je harder fietst, val je ook harder". 

Niet lang voor de finish hebben we niet alleen een spectaculaire fietser, maar ook een spectaculaire valpartij. Uit de bocht gevlogen. Gelukkig had hij een fietshelmpje op. Aldus komen we bijna ongeschonden weer aan. 

Inmiddels alsnog een wijntje uit de streek met jawel, bitterballen! Ook lekker.