Min twee-en-een-half

Dit slaat alles! Onze eerste springbokken op nog geen 50 meter. OK, inmiddels hebben we er al meer gezien, ik schat in: vergelijkbaar met onze koe. Maar toch, oog in oog met een groepje springbokken, dat zorgde alom voor opwinding. 

Maar nee, niet voor Victor, die zat er onwaarschijnlijk onbewogen bij? Geen bril. Tja, met een niet gecorrigeerd zicht van min twee-en-een-half is een groepje zwarte springbokken natuurlijk ook niets meer dan een zwarte vlek. Waarom daar zo opgewonden over doen? 

Dat de bril van Victor nog wel een dingetje wordt bleek ook later toen we tijdens een onschuldig partijtje Putt-Putt oog in oog met een, althans dat dacht ik, klein uitgevallen everzwijn stonden. Putt-Putt was over voor mij, en daar viel niet mee te spotten. Victor was het daar uiteraard  niet mee eens, "gewoon doorspelen, we negeren hem". Ik was zelfs al onderweg richting het restaurant om te verifiëren of everzwijnen op de Putt-Putt baan nu wel zo gebruikelijk zijn.

Na een van mijn kant opgewonden gesprek in half-Afrikaans/ Engels lachte de waiter zijn witte tanden bloot, hahaha oh you mean the small animal (uitbeeldend knee-height), these are warthogs. Twee keer handje klap en die zijn weg. Hahaha. 

Nu bracht een beest met zo'n naam mij niet echt het comfort dat ik zocht, maar serieus werd ik in ieder geval niet meer genomen. Lachend bleven ze mij aankijken. Voor Victor zonder zicht was het beest inmiddels gedegradeerd tot een klein varken. En ik tot watje. ☹️ Grijnzend zei hij zonder zicht: "wat moet jij op safari als je al bang bent voor een varken". haha.